Συνέντευξη: Νατάσσα Μποφίλιου

Ξέρω, ότι ένας πολύ καλός τρόπος για να ξεκινήσει κανείς μια συζήτηση μαζί σου είναι να μιλήσει για ζώδια..

Χμ.. που το ξέρεις; Σίγουρα σε είχα ρωτήσει τι ζώδιο είσαι.. ρωτάω πάντα! Θεωρώ ότι είναι η καλύτερη συζήτηση για να σπάσεις τον πάγο! Σαφώς βέβαια δεν πιστεύω ότι είναι μια κανονική επιστήμη και ότι τα ζώδια είναι η λύση της συμπεριφοράς των ανθρώπων ή των χαρακτηριστικών τους, αλλά είναι μια ευχάριστη συζήτηση για αρχή και ίσως και μια πολύ ενδιαφέρουσα ”στατιστική”. Άσε που αν ασχολείσαι και ξέρεις λίγα πράγματα από αστρολογία, όταν μάθεις το ζώδιο του άλλου είναι σαν να διαβάζεις ένα μίνι βιογραφικό! Δηλαδή κάτι ψιλοξέρεις, νιώθεις μια ελαφριά οικειότητα που μπορεί βέβαια να καταρριφθεί αμέσως αλλά είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να γίνει λίγο πιο γρήγορα η διαδικασία μιας γνωριμίας!

Εσύ λοιπόν τι χαρακτηριστικά έχεις ως Κριός;

Κοίτα.. τα χαρακτηριστικά μου είναι αυτά που δανείζεται και το ζώδιό μου (γέλια). Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι είναι ίσως δύσκολη η περίπτωση μου ως Κριός με ωροσκόπο Κριό. Αυτοβασανίζομαι κάπως.. γιατί εμάς μας αρέσει ότι μας συμβαίνει να το περνάμε στον εαυτό μας. Θέλουμε να κάνουμε πράγματα που να μας βλέπουν και πολλές φορές να είμαστε το κέντρο της προσοχής, αλλά όχι ενοχλώντας τους άλλους και όχι με την αίσθηση ότι θέλουμε να επιβληθούμε. Το κάνουμε καθαρά για μας, για την πάρτη μας. Είμαστε συμπαθητικό ζώδιο νομίζω, τα βρίσκουμε εύκολα με τους άλλους, και δεν είμαστε εγωκεντρικοί!

Η «Ασπιρίνη» ήρθε στη ζωή μου σε μια φάση που χώριζαν οι γονείς μου, όπου προσωπικά ήμουν σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση γιατί προέρχομαι από μια μεγάλη οικογένεια που είναι τρομερά αγαπημένη η οποία άρχιζε να καταρρέει.

Όλα αυτά όμως νομίζω ότι είναι καθαρά ενεργειακά, πόσο μάλλον και στην περίπτωσή σου, αφού είσαι ένας άνθρωπος με πολύ ενέργεια και σε προσωπικό επίπεδο και πάνω στη σκηνή..

Θα πνιγώ μια μέρα μέσα στη τόση ενέργεια.. να το ξέρεις! Να σου πω την αλήθεια μου, έχει αρχίσει να με κουράζει όλη αυτό μεγαλώνοντας. Πλέον είμαι σε μια περίεργη φάση. Κάποτε το έλεγχα απόλυτα το θέμα της ενέργειάς μου. Ήξερα μέχρι που μπορεί να φτάσει. Βέβαια δεν το διαχειριζόμουν απαραίτητα γιατί πάντα ο αυθορμητισμός μου ξεπερνούσε κάθε ”σχέδιο” που μπορεί να είχα για μια συζήτηση, για μια πρόβα ή για μια συναυλία! Έβαζα δηλαδή στον εαυτό μου ένα ”πρόγραμμα” και έλεγα: ”η συναυλία μου πρέπει να είναι πολύ καλή απόψε”. Αλλά πολύ εύκολα, μπορεί κάτι άσχετο να μου την έδινε και να τα έκανα όλα σκατά. Δεν μπορούσα ποτέ να ακολουθήσω το σχέδιο που είχα στο μυαλό μου, η ενέργειά μου με έβγαζε εκτός. Πλέον, δεν την προβλέπω. Μπορεί ξαφνικά να τα τινάξω όλα στον αέρα. Θυμάμαι ας πούμε χαρακτηριστικά ότι πήγαινα σε μια συνέντευξη ήρεμη και έλεγα στον εαυτό μου: ”σήμερα Νατάσσα δεν θα απαντήσεις στις ερωτήσεις που δεν θέλεις, θα ακολουθήσεις αυτό το σχέδιο, θα πεις μόνο αυτά που θέλεις”. Φυσικά πάντα απαντούσα σχεδόν σε όλα όσα δεν ήθελα. Οπότε δεν προβλέπω πια τον εαυτό μου..

Σήμερα τι έχεις πει ότι δεν θα μου απαντήσεις;

(γέλια) Σήμερα δεν έχω κάνει κάποιο τέτοιο σχέδιο.. γιατί πια έχω παραδοθεί. Δεν έχει νόημα να κάνεις σχέδια μαζί μου…

Δεν είναι γοητευτικό όμως το να εκπλήσσεις κάθε μέρα τον εαυτό σου;

Είναι ωραίο και είναι ενδιαφέρον, αλλά εγώ φτάνω σε ακραία σημεία! Για παράδειγμα, μπορεί να κάνω μια συζήτηση και να μου λένε μα πριν λίγο μας είπες κάτι άλλο και τώρα το αναιρείς.. και εγώ να μην θυμάμαι τίποτα απ’ όσα είχα πει. Αυτά λοιπόν αρχίζουν να με ανησυχούν γιατί καταλαβαίνω ότι βιώνω μια συζήτηση και μια κατάσταση διαφορετικά. Μπορεί δηλαδή να είμαι εκείνη τη στιγμή είτε σε μεγάλη ένταση είτε αφηρημένη, με αποτέλεσμα η ενέργεια μου να έχει αποκτήσει δικό της προσανατολισμό, να βγαίνει και έξω από εμένα και να γίνεται μια αυτόνομη προσωπικότητα η οποία κάνει τα δικά της. Δεν έρχεται μαζί μου.. πάμε αλλιώς, και όλο αυτό πρέπει να το μαζέψω πάλι.

Ο στόχος μου στη μουσική είναι να υπάρχει μια ροή συγκίνησης. Να φεύγει από εμένα, να έρχεται σε εσάς και το αντίστροφο! Αυτό είναι για εμένα η σταδιοδρομία που θέλω να έχω στη μουσική! Ένα συνεχές ρέον συναίσθημα!

Τι έχεις κάνει δηλαδή ακραίο ή εκτός σχεδίων, που σου προκλήθηκε αυθόρμητα;

Πάρα πολλά! Ειδικά το τελευταίο διάστημα, που δεν μπορώ να διαχειριστώ καθόλου την ενέργειά μου όταν μπαίνω στο στούντιο να γράψω! Ξεκινάω ας πούμε για την ηχογράφηση ένα πρωί, ξυπνάω νωρίς, έχω όρεξη, και νομίζω ότι είμαι καλά και χαλαρή.. ενώ στην πραγματικότητα δεν είμαι έτσι για τον απλό λόγο ότι δουλεύω άπειρες ώρες και έχω τα πάντα μέσα στο κεφάλι μου. Οπότε ξέρεις αποφασίζω να είμαι καλά, να πάω να γράψω καλά, και μπορεί να συμβεί κάτι, ένα γεγονός που μπορεί να μην σημαίνει στην ουσία τίποτα, αλλά εγώ επειδή παύω να ελέγχω τον εαυτό μου, μπορεί στα καλά του καθουμένου να σηκωθώ και να φύγω.. να πάω σπίτι μου. Όλο αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είμαι ένας άνθρωπος που θέλω στα πάντα πάνω στη δουλειά μου να έχω άποψη. Δηλαδή δεν εναποθέτω τις ευθύνες μου και τις εργασίες μου κάπου αλλού. Υπάρχουν άνθρωποι που με βοηθούν αλλά θέλω να ξέρω απόλυτα τι συμβαίνει. Όχι ότι είμαι συγκεντρωτική, έχω απλώς ένα άγχος να νιώθω ασφαλής. Οπότε περνάνε πολλά από το μυαλό μου! Αυτά όμως ξέρεις γράφονται μέσα μας… όταν δηλαδή δουλεύω πολύ γράφεται η κούραση ακόμη και αν αποφασίσεις ότι θα ξεκουραστείς, θα κοιμηθείς και θα χαλαρώσεις! Την επόμενη μέρα το κοντέρ έχει γράψει τα χιλιόμετρα που έχεις κάνει, οπότε πάω στο στούντιο και εκεί μου βγαίνουν όλα!

Και τι κάνουν οι άνθρωποι γύρω σου;

Το χειρότερο κάνουν, γιατί ξέρεις με αντιμετωπίζουν τύπου ”το καημένο δεν είναι καλά”, ή ακόμη χειρότερα ξέρουν ότι εγώ εκείνη την στιγμή αντιμετωπίζω μια τρέλα, ότι είμαι μια τρελή, και με κοιτάνε σαν να μου λένε ”μην ανησυχείς κακομοιρούλα μου που είσαι τρελή”. Το θέμα όμως είναι ότι δεν μου το λένε κατάμουτρα να τελειώνουμε, γιατί αν με έπιαναν και μου έλεγα.. ”κοριτσάκι μου είσαι τρελή”, θα ήταν μια χαρά τα πράγματα! Εγώ όμως που πέρα από τρελή είμαι και έξυπνη, ακούω στο αυτί μου με τα βλέμματά τους να φωνάζουν ”ΤΡΕΛΗ”.. και εκεί είναι το αποκορύφωμα του πράγματος. Το αποτέλεσμα πάντως όλων αυτών είναι ότι πλέον έχω αρχίσει να πιστεύω ότι μια μέρα μπορεί να τα εγκαταλείψω όλα και να πάω στην Ινδία. Δεν το βγάζω πια σαν πιθανότητα. Για αυτό και έχω αποφασίσει ότι δεν μπορώ να κάνω σχέδια! Μάλιστα έτσι είμαι και με την προσωπική μου ζωή. Το μόνο που μπορώ να σου πω ότι μένει αναλλοίωτο σε εμένα όπως και αν είμαι, είναι η αφοσίωσή μου στη μουσική ψυχικά, δηλαδή στο πόσο την αγαπώ και την σέβομαι, και η αφοσίωσή μου στους ανθρώπους της ζωής μου, δηλαδή τους φίλους μου και την οικογένειά μου. Αυτά είναι τα μόνα πράγματα στη ζωή μου που ξέρω ότι δεν θα αλλάξουν ποτέ. Δεν θα πάψω ποτέ να είμαι αφοσιωμένη στην τέχνη, σε αυτό που εγώ θεωρώ ότι είναι ο κανόνας της ζωής μου, η έμπνευσή μου και ψυχικός μου δρόμος. Γιατί μπορεί κάποια μέρα να σταματήσω να είμαι τραγουδίστρια, αλλά ξέρω ότι δεν θα σταματήσω ποτέ να εμπνέομαι και να υπάρχω μέσα από την καλλιτεχνία και τα καλλιτεχνήματα. Την συγκίνηση λοιπόν που παίρνω μέσα από την τέχνη και τους φίλους μου, δεν την έχω νιώσει πότε από οτιδήποτε άλλο. Ούτε από τον έρωτα, ούτε από τα υλικά αγαθά, ούτε από τίποτα..

Θυμάμαι μια φορά είχε έρθει ένα παιδί στο καμαρίνι και είχα τυχαία παρατηρήσει ότι φλέρταρε με τον διπλανό του! Οπότε του λέω ”τί έγινε με το παιδί τελικά;” και σοκαρίστηκε! Στη συνέχεια φωνάξαμε και τον άλλον με αποτέλεσμα τα παιδιά να είναι μαζί ένα χρόνο τώρα λέγοντας ότι ήμουν η προξενήτρα τους.

Αν πάρουμε λοιπόν Νατάσσα τα πράγματα από την αρχή, όλα ξεκίνησαν από μια «Ασπιρίνη».. η όποια νομίζω ότι καθρεφτίζει αυτό που έχουμε στο μυαλό μας όλοι οι άνθρωποι της γενιάς μας…

Για μένα αυτό το τραγούδι είναι σαφώς το τραγούδι της ζωής μου, μαζί βέβαια και με το «Εν Λευκώ». Και αυτό γιατί η «Ασπιρίνη» ήρθε στη ζωή μου σε μια περίοδο που χρειαζόμουν να μου λύσει την μοναξιά που ένιωθα ως προς το συναίσθημά μου. Εκείνη λοιπόν την περίοδο που γνώρισα τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο και τον Κώστα Τσίρκα, άκουσα το τραγούδι αυτό απλά σαν φίλη τους. Μάλιστα σε εκείνη την φάση δεν υπήρχε καν η προοπτική μέσα στο μυαλό μου να γίνω τραγουδίστρια. Συνδέθηκα συνεπώς με το κομμάτι αυτό σαν ακροατής, κάτι μάλιστα που όλα αυτά τα 9 χρόνια που είμαι σε αυτή τη δουλειά το διατήρησα σαν γνώμονα. Επικεντρώνομαι δηλαδή πρώτα στην αίσθηση που αφήνει το τραγούδι στον ακροατή και έπειτα το κάνω δικό μου. Αυτό το τραγούδι λοιπόν ήρθε στη ζωή μου σε μια φάση που χώριζαν οι γονείς μου, όπου προσωπικά ήμουν σε μια πάρα πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση γιατί προέρχομαι από μια πολύ μεγάλη οικογένεια που είναι τρομερά αγαπημένη, από μια φωλιά όπως συνηθίζω να λέω, η οποία άρχιζε να καταρρέει. Όλο το μοντέλο που είχα δηλαδή ως τότε στην ζωή μου άρχισε να διαλύεται. Δόξα τω Θεό, τα πράγματα σήμερα είναι καταπληκτικά, αλλά τότε νόμιζα ότι όλα γκρεμίζονται γύρω μου. Μέσα σε αυτά ένιωθα και μια προσωπική μοναξιά!

Όταν ήρθε λοιπόν η «Ασπιρίνη» με τον στίχο που λέει ”σαν παιδιά χωρίς γονείς όλοι εμείς μετά τις 12 στο σπίτι μας γυρνάμε – τόσοι φίλοι συγγενείς και όμως κανείς ένα τηλέφωνο να μάθει πως περνάμε”, για εμένα ήταν σαν να με βγάζει έξω… σαν να μου λέει: ”ξέρεις κάτι.. δεν πειράζει είσαι 18χρονών ακόμη, έζησες μέχρι σήμερα μια ζωή στον κόσμο της Barbie, και τώρα έρχεσαι στον κανονικό κόσμο, όπου υπάρχουν και άλλα παιδιά που νιώθουν συμβολικά ότι δεν έχουν ”γονείς” και συναντούν και άλλους τέτοιους ανθρώπους στη ζωή τους που μελαγχολούν καθώς ξέρουν ότι τα όνειρά τους δεν θα γίνουν πραγματικότητα”. Όμως πραγματικά τελικά δεν πειράζει που συμβαίνουν όλα αυτά.. γιατί θα ξυπνήσεις το πρωί, θα ανοίξεις το παράθυρο, θα συνέλθεις απ’ το hagover με έναν καφέ και μια ασπιρίνη, και μπορεί και να βρεις αυτή την αγάπη που ψάχνεις τελικά! Μπορεί και να το ζήσουμε αυτό που έχουμε μέσα μας! Έχουμε όλο τον καιρό μπροστά μας. Αυτό το τραγούδι λοιπόν μου άλλαξε πάρα πολλά πράγματα. Έφερε στη ζωή μου τα παιδιά και τους συνεργάτες μου που είναι πραγματικά η ευλογία της ζωής μου και έφερε και την αίσθηση ότι μπορώ να υπάρξω καλλιτεχνικά με ρεπερτόριο. Γιατί θεώρησα πως έχοντας ως αφετηρία ένα τέτοιο κομμάτι μπορώ να προχωρήσω και να γίνω μια τραγουδίστρια με ρεπερτόριο. Αυτό εξάλλου με ενδιέφερε.. να έχω τα τραγούδια μου.

Λένε πολλοί ότι πριν μας δουν live θεωρούσαν ότι είμαι μια καταθλιπτική που κάνει βαρετά κουλτουριάρικα live, ενώ στην πραγματικότητα οι συναυλίες μας δεν είναι καθόλου καταθλιπτικές! Απλώς λειτουργούν με το συναίσθημα. Και σε ένα σκυλάδικο να πας να διασκεδάσεις λένε μόνο καψούρικα ερωτικά τραγούδια! Αυτά δηλαδή είναι χαρούμενα;

Πόσες ”ασπιρίνες” έχεις πάρει..;

Ουυ.. φουλ! Πολλές πραγματικά πολλές.. γιατί η αλήθεια είναι ότι είμαι ένα μελαγχολικό κοριτσάκι! Είμαι ένα παιδί που τα ψάχνω τα πράγματα.. αναζητώ την αλήθεια! Αλλά όταν αναζητάς την αλήθεια και ψάχνεις την ουσία πίσω από τα πράγματα και πίσω από την επιφάνεια, ξέρεις καλά ότι όλα κρύβουν ένα μικρό ή μεγάλο πόνο. Ακόμη δηλαδή και την πιο ευτυχισμένη στιγμή, την βιώνω με την μεγαλειότητα της ευτυχίας στο φουλ, αλλά μέσα μου ξέρω πάντα ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει. Και αυτό από μόνο του έχει ίσως μια αίσθηση πόνου, γιατί ξέρεις ότι όλα στη ζωή κάποτε τελειώνουν. Αλλά το πιο μαγικό που ανακάλυψα μεγαλώνοντας είναι ότι η ευτυχία και η δυστυχία είναι τελικά απόλυτα ενωμένες. Η ευτυχία είναι ότι η δυστυχία θα τελειώσει, καθώς τα ωραία κάποτε τελειώνουν! Όμως και τα άσχημα κάποτε τελειώνουν. Άρα η ευτυχία φέρνει την δυστυχία και η δυστυχία την ευτυχία. Κατάλαβα λοιπόν με τον καιρό ότι η πραγματικότητα σε φέρνει πάντα σε μια ισορροπία! Η ιστορία δηλαδή κάνει έναν πολύ μυστήριο κύκλο. Αλλά αυτό σαφώς στην καλύτερη περίπτωση σου αφήνει μια ελαφριά μελαγχολία! Κάπως έτσι είμαι λοιπόν..

Έτσι όμως δεν βάζουμε τον εαυτό μας σε ένα περίεργο τριπάκι, στο καθεστώς μιας περίεργης εσωτερικής πίεσης;

Μπορεί.. γιατί ως γνωστόν η γνώση, όταν δηλαδή αναζητάς να μάθεις πράγματα, δεν σε κάνει πιο χαρούμενο. Ίσως όσο πιο πολλά ξέρεις τόσο πιο δυστυχής είσαι. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι!

Ο έρωτας βοηθάει;

Χμ.. ο έρωτας είναι το πιο ανεβαστικό πράγμα. Ο έρωτας σε κάνει να νιώθεις άτρωτος. Σου προσφέρει μια περίεργη παραίσθηση, καθώς όλες οι αισθήσεις σου όταν είσαι ερωτευμένος δεν βιώνονται κανονικά, βιώνονται λίγο παραισθησιακά. Αν το ξέρεις όμως από πριν αυτό, ακόμη και την στιγμή που το βιώνεις σκέφτεσαι ότι ίσως δεν είναι όπως τα βλέπεις τα πράγματα. Καταλαβαίνεις ότι είσαι ντοπαρισμένος και νιώθεις έτσι. Είναι σαν να έχεις πάρει ναρκωτικά!

Σιχαίνομαι το σκυλοπόπ.. αυτό το βλαχο-σκυλομπαρόκ, που έχει ως βάση μια δευτεροκλασάτη λαϊκή αισθητική με pop essence και λίγα μπιτάκια! Δεν αντέχω να το ακούω ρε παιδί μου! Δεν έχω όμως κανένα πρόβλημα με το καθαρόαιμο σκυλάδικο και με τις λαϊκές φωνές!

Δηλαδή, μπορεί ο έρωτας να μας σώσει από όσα συμβαίνουν γύρω μας;

Νομίζω ότι όπως όλα τα μεγάλα γεγονότα στη ζωή ενός ανθρώπου όπως είναι η γέννηση, η ενηλικίωση, μια πολύ μεγάλη προσωπική επιτυχία και άλλα τέτοια, μπορούν είτε να σε απογειώσουν είτε να σε ρίξουν. Έτσι νομίζω πως είναι και ο έρωτας. Εμπεριέχει και τα δύο. Δηλαδή μπορεί να σε βοηθήσει να σωθείς, αλλά μπορεί και να σε καταστρέψει! Κάτι που αν το σκεφτείς συμβαίνει και με όλα τα μεγάλα πράγματα στη ζωή. Δηλαδή σε όλα όσα μπορείς να τα βιώσεις πολύ έντονα και με πάθος. Αν είσαι λοιπόν ερωτευμένος σε μια περίοδο όπου όλα καταρρέουν, έχεις μια ευκαιρία να σωθείς! Όταν όμως σε έχει εγκαταλείψει ο έρωτας σε μια περίοδο όπου όλα είναι καταπληκτικά μπορεί και να τελειώσεις και εσύ..

http://www.youtube.com/watch?v=Cf7ROSzq5UY

Ποιο δικό σου τραγούδι που μιλάει για έναν έρωτα αγαπάς πιο πολύ;

Χμμ.. αυτό αλλάζει ανάλογα με την περίοδο και την φάση που μπορεί να βρίσκομαι, αλλά θα σου πω το πρώτο που μου έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό, και είναι «Το Ευχαριστήριο»..

Σχετικά πάντως με την γενιά μας που λέγαμε νωρίτερα, έχω την αίσθηση ότι είσαι κατά κάποιον τρόπο η εκπρόσωπό μας, αφού τραγουδάς αυτά που λίγο πολύ έχουμε όλοι μέσα μας..

Ω! Τι τιμή! Είναι περίεργη η γενιά μας, γιατί ξέρεις είναι μια γενιά που όλα τα βίωνε μέσα της και τώρα έχει αρχίσει να τα βιώνει και στον έξω κόσμο! Όπως έχω ξαναπεί θεωρώ ότι είμαστε μια γενιά που μεγάλωσε, ωρίμασε και γαλουχήθηκε μέσα στο δωμάτιό της. Είμαστε λοιπόν η γενιά του δωματίου, με τα βιβλία μας, τα cd μας, τις απόψεις και τα αισθήματα που φτιάξαμε στο μυαλό μας μόνοι μας! Οπότε μπορεί όντως να τραγουδάω αυτά που έχουν οι άνθρωποι της γενιάς μας στο μυαλό τους, αλλά μην ξεχνάς ότι και εγώ σας τραγουδάω ότι μου δίνει ο Γεράσιμος. Όταν ακούω λοιπόν ένα τραγούδι που μου δίνουν τα παιδιά, νομίζω πάντα ότι το τραγούδι αυτό έχει γραφτεί για μένα! Βέβαια αμέσως μετά έρχεται ο Γεράσιμος και μου λέει.. ξέρεις δεν έχει γραφτεί για εσένα κοπελιά.. δεν είσαι το κέντρο του κόσμου (γέλια). Άρα λοιπόν μπορώ να αισθανθώ τι μπορεί να νιώθει ένας ακροατής μας όταν ακούει την μουσική μας, και αντιλαμβάνομαι ότι ταυτίζεται με τα τραγούδια των παιδιών όπως συμβαίνει και με εμένα όταν τα τραγουδάω!

Είναι πάντως τρομερά τιμητικό αυτό που λες, και όταν το νιώθω τότε καταλαβαίνω ότι έχω πετύχει τον στόχο μου. Γιατί ο στόχος μου στη μουσική είναι να υπάρχει μια ροή συγκίνησης. Να φεύγει από εμένα, να έρχεται σε εσάς και το αντίστροφο! Αυτό είναι για εμένα η σταδιοδρομία που θέλω να έχω στη μουσική! Ένα συνεχώς ρέον συναίσθημα! Για αυτό και δεν θα με πείραζε αν είχα λίγο κόσμο σε μια συναυλία μου αλλά όλο αυτό που έχω στο μυαλό μου λειτουργούσε. Αντιθέτως θα με πείραζε πολύ αν ερχόταν πολύς κόσμος αλλά ένιωθα ότι δεν επικοινωνούμε καθόλου. Αυτό είναι για εμένα αποτυχία, αλλά είναι ίσως πολύ εμμονικό από πλευράς μου γιατί δεν μπορείς συνέχεια να νιώθεις ότι επικοινωνείς. Ευτυχώς πάντως έχει συμβεί ελάχιστες φορές να μην μπορώ να βρω έστω ένα ψήγμα διεξόδου του συναισθήματός μου προς το κοινό, και τότε δεν φταίει ο κόσμος αλλά εγώ που μπορεί να είμαι μπλοκαρισμένη και δεν επικοινωνώ όπως θα ήθελα!

Παρόλο που δεν είναι του γούστου μου αυτό το είδος μουσικής, μ’ αρέσει η Παπαρίζου ή ο Ρουβάς, γιατί είναι δύο άνθρωποι με πολύ ταλέντο, κάνουν κάτι με ταυτότητα, είναι λαμπεροί, με προσεγμένες παραγωγές και με ένα είδος pop που απευθύνεται στο fun!

Τώρα πια έχεις σκιαγραφήσει το κοινό σας;

Φυσικά! Παρατηρώ τον κόσμο που είναι από κάτω στα live μας και μου αρέσει να δημιουργώ μια άμεση σχέση μαζί τους. Θυμάμαι ας πούμε μια φορά που είχε έρθει ένα παιδί στο καμαρίνι μου μετά από συναυλία και είχα τυχαία παρατηρήσει ότι φλέρταρε με τον διπλανό του! Οπότε του λέω.. ”τί έγινε με το παιδί τελικά;” και σοκαρίστηκε! Μάλιστα στη συνέχεια φωνάξαμε και τον άλλον με αποτέλεσμα τα παιδιά να είναι μαζί ένα χρόνο τώρα.. λέγοντας ότι ήμουν η προξενήτρα τους (γέλια). Θέλω λοιπόν να σου πω ότι τους παρατηρώ και τους έχω σκιαγραφήσει. Νιώθω ότι είναι ένας κόσμος που μας ταιριάζει πολύ και ότι το κοινό μας είναι ένα κοινό που θέλω να έχω! Είναι ένας κόσμος που όταν του αρέσει κάτι πολύ το βιώνει έντονα και έχει πολύ πάθος! Αυτό είναι που μ’ αρέσει πιο πολύ! Είναι ένα κοινό ανοιχτό στην συγκίνηση και με ενέργεια. Για αυτό ίσως και όταν δεν υπάρχει η επικοινωνία που σου έλεγα πριν νιώθω ότι δεν κάνω κάτι σωστά. Γιατί απλά έχω συνηθίσει η ενέργεια του κόσμου μας να μας αγκαλιάζει! Για αυτό τους γουστάρω πιο πολύ! Μάλιστα επειδή το έχω ψάξει το θέμα.. πολλές φορές παρατηρώ όταν παίζουμε σε κάποιο μαγαζί στην Αθήνα ή κάπου στην επαρχία, οι άνθρωποι που δούλευαν στο μαγαζί, στο σέρβις, οι υπεύθυνοι και όλοι αυτοί γενικά, μας λένε συχνά ότι το κοινό μας είναι ωραίο κοινό, που το ζει, το απολαμβάνει, και έτσι χάρη σε αυτό περνάμε όλοι καλά! Θυμάμαι επίσης πάντα και ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που συνέβη στην συναυλία μας στο Γκάζι το καλοκαίρι που μας πέρασε. Στην Τεχνόπολις λοιπόν είχε μαζευτεί πέντε χιλιάδες κόσμος και όταν τραγούδησα το «Εν Λευκώ» ακαπέλα ήμουν πραγματικά σοκαρισμένη γιατί υπήρχε απόλυτη σιωπή και όλοι από κάτω ρουφούσαν την στιγμή! Και ξέρω ότι η σιωπή αυτή δεν οφείλεται σε εμένα.. δεν θεωρώ δηλαδή ότι είμαι μια τραγουδίστρια που μπορεί να επιβάλλει την σιωπή. Η σιωπή οφείλεται στην ενέργειά που ρέει μέσα στον κόσμο στα live μας, που μεταφέρεται εκείνη τη στιγμή από μεριάς μας και από μεριάς τους! Τους αγαπώ!

Η γενιά των γιάπιδων, του lifestyle και των περιοδικών του Κωστόπουλου, όλη αυτή η φυσιολογία των ανθρώπων που έζησαν μέσα από αυτό, απέκτησε πολλά χρήματα γιατί βρέθηκε σε κρίση αξιών! Ακύρωσε δηλαδή τις αξίες της και απέκτησε χρήματα με αθέμιτους τρόπους.

Το αντίθετο το έχεις σκεφτεί; Δηλαδή έχεις στο μυαλό το πως μπορεί να λειτουργούν αυτοί που δεν σε ακούνε ή δεν τους αρέσεις;

Καθόλου! Δεν μπορώ να το υπολογίσω καθώς υπάρχουν άνθρωποι που ακούνε το λεγόμενο έντεχνο και με βρίζουν, υπάρχουν άλλοι που ακούνε λαϊκή μουσική ή πιο pop, dance και όλα αυτά της εποχής αλλά ακούνε και εμένα και τους αρέσει η μουσική μου.. οπότε δεν έχει να κάνει με κάτι συγκεκριμένο για να σκιαγραφήσω το μερίδιο του κοινού που δεν τους αρέσουμε! Επίσης υπάρχουν πολλοί που έχουν μια αίσθηση για εμάς και τα live μας, που δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα! Μου λένε πολλοί δηλαδή ότι πριν μας δουν live θεωρούσαν ότι είμαι μια καταθλιπτική που κάνει βαρετά κουλτουριάρικα live.. κάτι που βέβαια δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα γιατί οι συναυλίες μας δεν είναι καθόλου καταθλιπτικές! Έχουν απλώς και μια τέτοια αίσθηση και λειτουργούν με το συναίσθημα. Δεν το καταλαβαίνω λοιπόν αυτό, γιατί αν το δούμε και αλλιώς, και σε ένα σκυλάδικο να πας να διασκεδάσεις, λένε μόνο καψούρικα ερωτικά τραγούδια.. αυτά δηλαδή είναι χαρούμενα;

Ακολουθείς ως ακροάτρια το λίγο παρωχημένο μουσικό ρεύμα της εποχής;

Κοίτα… δεν έχω κανένα πρόβλημα με την pop μουσική, αρκεί να έχει αισθητική και είναι καθαρόαιμη. Να σου φέρω ας πούμε ένα παράδειγμα, παρόλο που δεν είναι του γούστου μου αυτό το είδος μουσικής.. μ’ αρέσει η Παπαρίζου ή ο Ρουβάς, γιατί θεωρώ ότι είναι δύο άνθρωποι με πάρα πολύ ταλέντο, κάνουν κάτι με ταυτότητα, είναι λαμπεροί, με πολλές δυνατότητες, με καλές και προσεγμένες παραγωγές και με ένα είδος pop που απευθύνεται πιο πολύ στο fun κομμάτι και την αίσθηση της χαράς. Την Παπαρίζου λοιπόν που σου ανέφερα έχει λόγο να την αγκαλιάζει ο κόσμος.. αφού είναι μια κουκλάρα, με φοβερή φωνή, καλές παραγωγές, χορεύει καλά, κάνει pop και την κάνει πολύ πολύ καλά. Σιχαίνομαι όμως το σκυλοπόπ.. δηλαδή αυτό το βλαχο-σκυλομπαρόκ, που έχει ως βάση μια δευτεροκλασάτη λαϊκή αισθητική με μια pop essence και λίγα μπιτάκια! Αυτά το πράγμα απλά το μισώ και με θυμώνει! Δεν αντέχω να το ακούω ρε παιδί μου! Δεν έχω όμως κανένα πρόβλημα με το καθαρόαιμο σκυλάδικο και με τις λαϊκές φωνές.. λατρεύω το λαϊκό αυθεντικό τραγούδι, λατρεύω τον Διονυσίου, τον Καζαντζίδη ακόμη και με τους πιο λαϊκούς όπως τον Χριστοδουλόπουλο ή τον Αντύπα.. δεν έχω κανένα πρόβλημα. Με ενοχλεί η μουσική που δεν έχει ταυτότητα, που είναι μπασταρδεμένη! Δεν διαφωνώ όμως με το ελαφρύ τραγούδι καθόλου! Και όταν λέω ελαφρύ δεν το εννοώ με κακή έννοια. Ελαφρύ με την έννοια του χαριτωμένου! Φυσικά και πρέπει να υπάρχει και το ελαφρύ στη ζωή μας, αλλά με άποψη. Να είναι σαφές. Δεν έχω πρόβλημα με το λεγόμενο εμπορικό τραγούδι αν έτσι το επονομάζουν, αρκεί να είναι αυθεντικό, original. Και βέβαια δεν χρειάζεται κάτι να έχει τέτοιο ήχο για να θεωρείται εμπορικό, αφού πιστεύω ότι οι καλύτερες μουσικές είναι και τρομερά εμπορικές. Η Αλεξίου ας πούμε, είναι η πιο εμπορική τραγουδίστρια που υπάρχει, όπως και η Μοσχολιού, ή ο Θεοδωράκης, ο Ιωαννίδης, ο Μάλαμας.. η εμπορικότητά τους όμως δεν υποτιμά την αξία τους!

Σήμερα πλέον, νομίζω πως όλοι έχουμε καταλάβει ότι η κρίση που περνάμε είναι κρίση αξιών. Από τι πάσχουμε πιστεύεις στην Ελλάδα και φτάσαμε εδώ;

Συμφωνώ απόλυτα! Η κρίση που περνάμε είναι μια κρίση αξιών! Αλλά ξέρεις συνήθως η κρίση αξιών φέρνει ξαφνικά πάρα πολλά χρήματα και μετά σε αφήνει κυριολεκτικά ταπί. Όλη αυτή η γενιά δηλαδή των γιάπιδων, η γενιά του lifestyle και των περιοδικών του Κωστόπουλου, όλη αυτή η φυσιολογία των ανθρώπων που έζησαν μέσα από αυτό, απέκτησε πάρα πολλά χρήματα ακριβώς γιατί βρέθηκε μέσα στην κρίση αξιών! Ακύρωσε δηλαδή τις αξίες της και απέκτησε χρήματα με αθέμιτους και μη ηθικούς τρόπους, που αφού αποκτήθηκαν τόσο εύκολα, χάθηκαν και πάρα πολύ γρήγορα!

Δεν μπορεί να υπάρξει μια κοινωνία χωρίς αξία.. δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά και να διατηρηθεί στον χρόνο. Και σου μιλώ βέβαια για τη μέση τάξη, καθώς αυτή διαμορφώνει τα πράγματα και συντηρεί την κοινωνία. Ο κόσμος όμως βλέπεις ότι μόλις ζορίζεται λιγάκι γυρνάει πίσω και ψάχνει να βρει την πραγματικότητα και την ουσία. Βλέπω δηλαδή ότι οι άνθρωποι πλέον δεν πάνε όπως παλιά να πληρώσουν για να στιβαχθούν μέσα σε ένα μαγαζί σαν τα αρνιά. Επιλέγουν να μείνουν σπίτι, να βρεθούνε με φίλους, να κάνουν συζητήσεις, να μαγειρέψουν παρέα, να έχουν πιο ουσιαστικές και αληθινές στιγμές. Βλέπεις πια ότι μόνο έτσι μπορείς να υπάρξεις.. γιατί αυτά είναι που μένουν στη ζωή. Ένας φίλος, ένας άνθρωπος, η οικογένεια σου, ένα καλό βιβλίο, ένα cd.. αυτά θα έχεις. Όχι τις ασήμαντες διασκεδάσεις και τα χαμένα λεφτά. Δεν θα φας ούτε το ακριβό αυτοκίνητο, ούτε θα σε γεμίσει ψυχικά ένα αντικείμενο ή μια χαμένη ώρα έξω. Δεν τα λέω βέβαια αυτά γιατί εγώ είμαι η γαμάτη που τα έχει κάνει όλα.. τα λέω γιατί και εγώ υποπίπτω πολλές φορές, όπως όλοι οι άνθρωποι, στις παγίδες που μας έστησε το καπιταλιστικό σύστημα. Προσπαθώ όμως να έχω το μυαλό μου ενεργό, να μην μένω ηλίθια, να σκέφτομαι και να ψάχνω την ουσία. Αυτή είναι η φύση μου και έτσι θέλω να ζω.. ψάχνοντας την αλήθεια. Όταν κάνω λοιπόν μ@λ@κίες και πέφτω στις παγίδες το συνειδητοποιώ και δεν ξανακάνω τα ίδια λάθη. Κάπου πρέπει να υπάρχει ένα φρένο.

Είχες πει κάπου κάποτε, ότι αν δεν ήσουν τραγουδίστρια θα ήσουν πολιτική αναλύτρια..

Ναι! Ήθελα να ασχοληθώ με την πολιτική ανάλυση και με το διπλωματικό σώμα..

Σπουδάζεις ακόμη στο Πολιτικό της Νομικής;

Εντάξει.. δεν το λες και ότι πηγαίνω! Η αλήθεια είναι ότι χρωστάω ακόμη κάποια μαθήματα. Όπως όλοι μας φαντάζομαι, έτσι και εγώ έκανα την βλακεία και έχανα χρόνο για χαζομάρες όταν έπρεπε να πηγαίνω και να ασχολούμαι με τη σχολή μου. Δηλαδή για να καταλάβεις τι σου λέω.. ξυπνούσα πρωί πρωί για να πάω υποτίθεται στη σχολή, και συναντούσα τις τρεις κολλητές μου φίλες και πηγαίναμε για καφέ. Ξυπνούσαμε ωστόσο χαράματα.. γιατί ήμασταν υποτίθεται κορίτσια από σπίτι, οπότε δεν μπορούσαμε να τεμπελιάζουμαι και να μην φεύγαμε το πρωί για την σχολή! Φεύγαμε λοιπόν στις 8 το πρωί και πηγαίναμε για καφέ! Μα είναι δυνατόν; Ακόμη δεν το διανοούμαι! Φτάναμε θυμάμαι στο Μοναστηράκι και ακόμη δεν είχε ανοίξει κανένα καφέ για να κάτσουμε! Οπότε βολοδέρναμε σαν τις χαμένες πρωί πρωί στους δρόμους, για να μην μας πούνε κάτι οι γονείς μας! Άσε που ριζώναμε εκεί πραγματικά για μια ολόκληρη μέρα, διότι πηγαίναμε πρωί και φεύγαμε βράδυ! Απορώ δηλαδή τι στο καλό λέγαμε κάθε μέρα τόσες ώρες. Πόσα νέα μπορεί να είχαμε αφού ήμασταν όλη τη μέρα μαζί στο ίδιο μέρος; Θυμάμαι ακόμα ένα πολύ αστείο περιστατικό όπου με παίρνει τηλέφωνο ο παππούς μου γύρω στις 10 το βράδυ και το σηκώνω μέσα στη φασαρία και του λέω ”έλα παππού είμαι στη σχολή θα σε πάρω μετά”.. και μου λέει ο Θέμης.. ”μα είσαι τρελή; ποιος σοβαρός άνθρωπος θα πιστέψει 10 το βράδυ μέσα σε τόση φασαρία και μουσική ότι είσαι στη σχολή;” (γέλια). Έτσι λοιπόν με τέτοιους τρόπους έχανα χρόνο και δεν τελείωσα ακόμη την σχολή μου, αφού στη συνέχεια όταν σοβαρεύτηκα δούλευα πλέον τόσες πολλές ώρες και μάλιστα μέσα στη μουσική που σε απορροφά τρομερά, οπότε δεν υπάρχει στιγμή που να έχεις καθαρό μυαλό για άλλα πράγματα. Το ήθελα όμως πολύ να γίνω διπλωμάτης και πολιτική αναλύτρια..

Έχω πάει ταξίδι με ένα βανάκι του ’67 χωρίς λεφτά σε tour στην Ευρώπη, όπου παίξαμε στον δρόμο μουσική για να μαζέψουμε λεφτά και να μπορέσουμε να φάμε! Ήμασταν σκέψου 10 μέρες άπλυτοι!

Ανάλυσε μου λοιπόν την σημερινή πολιτική κατάσταση..

Χμμ.. τι να πω; Δεν νομίζω ότι μπορώ να σου πω και κάτι πρωτότυπο! Θεωρώ πως όπως έχουν γίνει πια τα πράγματα όλοι λίγο πολύ αντιλαμβανόμαστε τι έχει συμβεί τα προηγούμενα χρόνια, και πιστεύω επίσης ότι είναι καθαρά δική μας ευθύνη γιατί αφήσαμε να μας συμβούν όλα αυτά. Και τα αφήσαμε με την ασυναίσθητη ψήφο μας, με την νοοτροπία της ζωής μας και με τις ξευτισμένες ιδέες που δεν οδήγησαν πουθενά αφού κανείς δεν στάθηκε στο ύψος τους. Πιστεύω σαφώς σε ένα σύστημα πολύ πιο ανθρωπιστικό, στην ισότητα και σε έναν πιο ιδεατό κόσμο. Για αυτό προσπαθώ στη ζωή μου να φτιάχνω μια κατάσταση που θα είναι πιο κοντά στην ιδέα απ’ ότι στην φυσική ροπή των ενστίκτων μας.

Η μουσική πως βοηθάει στην περίπτωση αυτή; Λειτουργεί ίσως σαν παυσίπονο;

Η μουσική καλλιεργεί και σίγουρα μπορεί να φτιάξει καλύτερους ανθρώπους. Είναι σίγουρα παυσίπονο και διαμορφώνει χαρακτήρες, όπως βέβαια και κάθε μορφή τέχνης! Προσωπικά βλέπω χιλιάδες πράγματα στον εαυτό μου που προέρχονται από καλλιτεχνικές επιρροές! Η τέχνη σε παιδεύει με έναν πολύ ευγενικό τρόπο!

Και ενώ λοιπόν είμαστε στις μέρες του σκοταδιού… έρχονται οι δικές σας «Μέρες του Φωτός». Αντίθεση!

«Οι Μέρες του Φωτός» μάλλον είναι οι μέρες που αναζητούμε, οι μέρες που έχουμε σαν καταφύγιο για να κρυφτούμε. Όταν γράφτηκε αυτό το τραγούδι δεν σκεφτήκαμε πως αλλιώς μπορεί να ονομαστεί ο δίσκος! Για μένα αυτό είναι ο δίσκος.. είναι πραγματικά οι μέρες του φωτός μας. Γιατί και για εμάς γεννήθηκε σε μια περίοδο που δεν ήμασταν καλλιτεχνικά στα καλύτερά μας, καθώς είχε επέλθει ένα μεγάλο δίλημμα για το αν θα έπρεπε να συνεχίσουμε μαζί. Για να το πετυχαίναμε αυτό θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να ξαναγεννηθούμε. Αυτό συνέβη! Ο τίτλος αυτός λοιπόν δένει με τα πάντα! Αισθανόμαστε και εγώ και ο Γεράσιμος και ο Θέμης υπέροχα με αυτή τη δουλειά! Δεν θυμάμαι αν είχα τον ίδιο ενθουσιασμό και με τα προηγούμενα cd μας, αλλά τώρα με έχει ρουφήξει τόσο πολύ αυτός ο δίσκος που δεν ξέρω πως να στο περάσω για να με καταλάβεις! Νιώθω σίγουρα ότι είναι το καλύτερό μας. Θέλω πάρα πολύ να πάρετε στα χέρια σας το cd, να κάνω live, να τραγουδήσω τα καινούργια κομμάτια, να πάρει μορφή όλη μας η δουλειά!

Περί τίνος πρόκειται λοιπόν;

Πρόκειται για 12 τραγούδια που είναι μοιρασμένα σε δύο πλευρές καθώς το cd είναι δύο όψεων όπως ήταν τα παλιά βινύλια! Τα 6 πρώτα κομμάτια της μιας πλευράς είναι πιο ηλεκτρικά, δυναμικά και σύγχρονα, που έχουν να κάνουν με το σήμερα και με την σκληρή μορφή όσων βιώνουμε. Τα άλλα 6 κομμάτια της δεύτερης πλευράς είναι εντελώς διαφορετικά, αφού είναι τραγούδια πιο φωτεινά που έχουν να κάνουν με τις αναφορές μας, και έχουν εντελώς διαφορετικές ενορχηστρώσεις! Συμμετέχει μάλιστα σε μερικά από αυτά η Μαντολινάτα του δήμου Πατρέων, και γενικά υπάρχει μια αίσθηση από τα παλιά αλλά χωρίς να είναι παλιακό όλο αυτό! Έχει μια αίσθηση ρίζας! Όλη αυτή η δουλειά έχει να κάνει με το πίσω και με το μπρος, αφού είναι και η προσωπική μας ενηλικίωση! Χαίρομαι υπερβολικά λοιπόν, γιατί πέρα από τα εξαιρετικό υλικό των παιδιών, έγιναν όλα όπως τα θέλαμε! Δουλέψαμε δηλαδή όπως θέλαμε και με τους ανθρώπους που θέλαμε. Από τον ηχολήπτη μέχρι τον τελευταίο μουσικό ήταν όλοι ένας και ένας!

Πιστεύω σε ένα σύστημα πολύ πιο ανθρωπιστικό, στην ισότητα και σε έναν πιο ιδεατό κόσμο. Για αυτό προσπαθώ στη ζωή μου να φτιάχνω μια κατάσταση που θα είναι πιο κοντά στην ιδέα απ’ ότι στην φυσική ροπή των ενστίκτων μας.

Ξέρω πως μέσα στις «Μέρες του Φωτός» υπάρχει και μια συνεργασία με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη..

Αισθάνομαι πάρα πολύ χαρούμενη για αυτό! Ο Αλκίνοος είναι ένας καλλιτέχνης που θαυμάζω απεριόριστα για τον αισθητικό του προσανατολισμό, για την φωνή του, για την στάση του στη μουσική, για όλα! Του βγάζω πραγματικά το καπέλο! Χαίρομαι πάρα πολύ λοιπόν που κάνουμε μαζί ένα ντουέτο, και μάλιστα σε ένα λαϊκό ζεϊμπέκικο που έγραψαν ο Θέμης και ο Γεράσιμος! Είναι υπέροχος ο Αλκίνοος!

Θα τα δούμε όλα αυτά στο Gazoo;

Στο Gazoo θα δείτε γενικά πολύ ωραία πράγματα! Καταρχήν συνεργαζόμαστε με τον λατρεμένο μας σκηνοθέτη, τον κύριο Γιάννη Κακλέα! Είχαμε το θράσος να τον πάρουμε τηλέφωνο και να του ζητήσουμε να μας σκηνοθετήσει! Μας βοήθησε έτσι τρομερά να φτιάξουμε μια παράσταση όπου θέλαμε να ξεμπλέξουμε αυτά τα δύο μέρη που έχει ο καινούργιος δίσκος και να τα παντρέψουμε ωραία ώστε να μην χάσουν την ταυτότητά τους. Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν που με έχει εκπλήσσει τρομερά, έκανε απίστευτη δουλειά! Είναι ακόμη τόσο δημιουργικός, φρέσκος, ενεργητικός και γεμάτος έμπνευση μετά από τόσες επιτυχίες που έχει κάνει. Τον θαύμασα πραγματικά! Δούλεψε άπειρες ώρες αναλογικά με αυτό που περιμέναμε! Για μένα που είμαι 28 χρονών, αυτό είναι ένα πολύ σπουδαίο μάθημα! Ακόμη, έχουμε την Έλενα Παπαδημητρίου που είναι υπεύθυνη για την σκηνογραφία, την Φρόσσω Σενδόνα που είναι μια ιδιαίτερη καλλιτέχνιδα που έφτιαξε τα δύο ρούχα που θα φοράω, τον Σάκη Μπιρμπίλη που έχει επιμεληθεί τους θεατρικούς φωτισμούς και τους υπέροχους μουσικούς μας! Έχουμε λοιπόν πολύ φρέσκο κόσμο που δούλεψε με ευγένεια για να στηθεί κάτι πολύ λιτό που έχει όμως αισθητική. Αυτή την λιτότητα επιζητούσαμε, καθώς στόχος μας είναι η ουσία, που θέλουμε να περνάει σε όλους μέσα από μια γενική αίσθηση που θα υπάρχει γύρω.

Τι θα ακούσουμε δηλαδή;

Θα παρουσιάσουμε ένα πρόγραμμα με τα νέα μας κομμάτια, και φυσικά θα έχουμε με νέες ενορχηστρώσεις πολλά ακόμη τραγούδια από το προσωπικό μας ρεπερτόριο. Όπως όμως και στις προηγούμενες παραστάσεις μας, έχουμε ετοιμάσει και κάποιες διασκευές σε ελληνικά και ξένα κομμάτια, που είναι όμως απρόσμενες. Δεν θα ακούσετε δηλαδή αναμενόμενα πράγματα.

Αν σε πάω ένα βήμα πίσω.. τα «Εισιτήρια Διπλά» που οδήγησαν τελικά;

Οδήγησαν σε 2 χρόνια υπέροχα! Μου έβαλαν στις ”αποσκευές” μου 12 πάρα πολύ ωραία τραγούδια για την αισθητική μου, και με πήγαν σε ένα πολύ γλυκό ταξίδι όπου φιλοξενήθηκε πάρα πολύς κόσμος! Μου χάρισαν πολλές διαδρομές σε όλη την Ελλάδα από πάνω ως κάτω! Με τα τραγούδια αυτά κάναμε πάνω από 200 υπέροχες συναυλίες, που δεν είχαν σταματημό!

Τους αγαπώ, τους λατρεύω τους άντρες, αλλά δεν ξέρω αν θα με γέμιζε κάποιος στη φάση που είμαι. Πραγματικά όμως αγαπώ πολύ τα αγόρια και όλους όσους έχουν περάσει από τη ζωή μου. Μάλιστα είχα την τύχη να είναι όλοι τους ένας και ένας.

Φαντάζομαι όμως ότι οι τόσες συναυλίες και τα συνεχόμενα ταξίδια είναι εξαντλητικά. Τι σου γεμίζει τις μπαταρίες;

Το ρεμπελιό! Να πάω με αγαπημένους μου φίλους σε ένα μαγαζί, να ακούσω μουσική και να είμαι εκεί ως το πρωί! Αυτό όμως το κάνω μόνο το καλοκαίρι που δεν δουλεύω. Γιατί ξέρεις είμαι κάτι σαν πολική αρκούδα και εγώ.. όλο τον χειμώνα δουλεύω και το καλοκαίρι τεμπελιάζω και το απολαμβάνω απίστευτα. Γιατί τότε έχω την ελευθερία και θα ξενυχτήσω χωρίς να νιώθω τύψεις γιατί θα έχω δουλειά την άλλη μέρα! Θα βγω λοιπόν με την παρέα μου, θα ξενυχτίσω, θα διασκεδάσω, θα γνωρίσω κόσμο..

Ένας άντρας δεν θα σε γεμίζε ενέργεια;

Δεν ξέρω.. τους αγαπώ, τους λατρεύω, αλλά δεν ξέρω αν θα με γέμιζε κάποιος στη φάση που είμαι. Πραγματικά όμως αγαπώ πολύ τα αγόρια και αγαπώ πολύ όλους τους άντρες που έχουν περάσει από τη ζωή μου. Μάλιστα είχα την τύχη να είναι όλοι τους ένας και ένας. Την στιγμή όμως αυτή δεν μπορώ να σου πω ότι σκέφτομαι να γνωρίσω έναν άντρα και να κάνω μια κανονική σχέση όπου θα είμαι μαζί του.

Στο «Μέτρημα» μπαίνουν τα αγόρια αυτά;

Φυσικά! Και πρέπει να ξέρεις ότι προσωπικά κάνω το μέτρημά μου και έναν τεράστιο απολογισμό την ημέρα των γενεθλίων μου, με όλα αυτά μέσα! Βέβαια μετά γίνομαι σκατά οπότε προφανώς κάτι δεν κάνω σωστά στη ζωή μου… αλλά ένα τέτοιο μέτρημα είναι απαραίτητο! Γιατί έτσι υπάρχω σε ότι μου συμβαίνει, το βιώνω, το αντιμετωπίζω και το χειρίζομαι αναλόγως! Υπάρχω μέσα από αυτά. Αν έχω κάνει δηλαδή λάθος επιλογές θέλω να τις νιώσω, να τις καταλάβω και να καθαρίσω! Στο μέτρημα αυτό λοιπόν επιβραβεύω τον εαυτό μου για όλα τα καλά αλλά και με καταδικάζω για τις λάθος κινήσεις μου! Βάζω έναν καθρέφτη απέναντί μου, με κοιτάω, μου μιλάω και φυσικά με βρίζω που σίγουρα θα έχω πάρει κιλά..

Σε ένα άλλο τραγούδι σου λες.. ”Αχ να οδηγούσα φορτηγό..”

Αχ.. το αγαπώ πολύ το τραγούδι αυτό, και ο Γεράσιμος σε όλα τα προτεινόμενα προγράμματα που του δίνω μου το σβήνει πάντα! Πάντα όμως. Δεν το λέω ποτέ! Από αντίδραση το κάνει είμαι σίγουρη! Έτσι για να μου την σπάσει..

Ποιους θα έβαζες λοιπόν μέσα στο φορτηγό αυτό και που θα πήγαινες;

Θα έβαζα την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Που θα πάμε δεν έχει σημασία! Ξέρεις ότι οδηγώ όντως φορτηγό; Ο πατέρας μου έχει μια μικρή κατασκευαστική εταιρεία που φτιάχνει χρηματοκιβώτια, με αποτέλεσμα να υπάρχει πράγματι ένα τέτοιο μικρό φορτηγάκι με την επωνυμία μας από έξω! ”Ασπρούλη” το λέμε το φορτηγάκι αυτό και έχει μια κλούβα από πίσω! Πολλές φορές λοιπόν μέχρι και σήμερα, επειδή είναι σύνηθες για εμένα να ξεμένω από αυτοκίνητο είτε γιατί δεν έβαλα βενζίνη είτε γιατί το ξέχασα στο συνεργείο, χρησιμοποιώ τον ασπρούλη μας! Πήγαινα δηλαδή στα live μας με το φορτηγάκι. Και θυμάμαι χαρακτηριστικά σε ένα live που είχαμε στα πλαίσια ενός φεστιβάλ της σχολής Καλών Τεχνών, πάρκαρα το φορτηγάκι, το οποίο ήταν και μέσα στη βρώμα, μπροστά ακριβώς στην είσοδο όπου περίμενε κόσμος για να μπει μέσα να με ακούσει! Κατέβηκα που λες από τον βρομισμένο ασπρούλη με γόβα δωδεκάποντη, φόρεμα, μπούκλα ξανθιά και κόκκινο κραγιόν. Φυσικά όλοι με περάσανε για τρελή! Από εκεί μέσα λοιπόν έχουν περάσει όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα! Οι πάντες! Συνεπώς.. για να σου απαντήσω και σε αυτό που με ρωτήσες.. τους βάζω πολύ εύκολα όλους μέσα, και φεύγουμε για όπου κάτσει και δεν έχουμε ανάγκη κανέναν! Πάμε παντού και είμαστε βασιλιάδες μόνοι μας! Μαγεία!

Αν αντιπαθώ κάποιον το δείχνω. Δεν μπορώ να υποκρίνομαι. Και αυτό γιατί λειτουργώ με το αίσθημα, ζω με το αίσθημα και μέσα στο αίσθημα. Τα βιώνω όλα συναισθηματικά!

Θα τα παρατούσες δηλαδή όλα για να φύγεις έτσι;

Αν θα το έκανα; Τρέχοντας! Δεν μπορείς να φανταστείς! Έχω μέσα μου νομίζω δύο εαυτούς πολύ έντονους! Έχω το κορίτσι που τελείωσε ιδιωτικό σχολείο και πήγαινε στα κολέγια αφού οι γονείς μου θέλησαν να προσφέρουν στα παιδιά τους το καλύτερο δυνατό περιβάλλον, αλλά παράλληλα, πολύ εύκολα περνάω και στην άλλη όψη, αφού οι δικοί μου είναι πολύ απλοί άνθρωποι που δούλεψαν πολύ σκληρά, και για αυτό δεν έχω κανένα πρόβλημα να πάω με την ίδια ευκολία και στα σαλόνια και στα λιμάνια. Και μάλιστα νιώθω το ίδιο καλά και στα δύο, γιατί έμαθα να τα διαχειρίζομαι όλα! Έχω πάει ταξίδι με ένα βανάκι του ’67 χωρίς λεφτά σε tour στην Ευρώπη, όπου παίξαμε στον δρόμο μουσική για να μαζέψουμε λεφτά και να μπορέσουμε να φάμε! Είμαστε σκέψου 10 μέρες άπλυτοι! Από την άλλη έχω πάει και σε κολέγιο στην Ελβετία για να μάθω Γερμανικά. Θέλω δηλαδή να σου πω ότι έχω δει τα δύο άκρα και μπορώ να εύκολα να τα χειριστώ. Δεν φοβάμαι λοιπόν να τα παρατήσω! Άνετα συνεχίζω την ζωή μου στο ωραίο μου σπιτάκι που ζω με την κολλητή μου και έχουμε τα όμορφα έπιπλά μας και τους ωραίους μας πίνακες, και άνετα τα παρατάω όλα και φεύγω με έναν άντρα καβάλα σε μια μηχανή και ζω σε ένα ψαρονήσι ωραιότατα χωρίς να νιώθω κενό μέσα μου!

Για πες μου τώρα.. τι είναι αυτό που σας ενώνει με τον Γεράσιμο και τον Θέμη;

Η αλήθεια μας, ο κοινός μας συγκινησιακός κώδικας, και η ζωή μας! Γιατί στη ζωή μου έχω ζήσει πολύ περισσότερο ουσιαστικό χρόνο με αυτούς τους δύο ανθρώπους, παρά με άλλους. Είναι η ζωή μου, η οικογένειά μου, το σπίτι μου. Είναι τα πάντα. Πως να στο πω; Άνετα ζούσα με ένα χέρι για να το δώσω στον Θέμη! Η ύπαρξή τους στη ζωή μου με έκαναν αυτό που είμαι! Και καλλιτεχνικά μας ένωσε η ίδια η ζωή!

Από εδώ και πέρα θα μπορούσες να στηριχτείς μόνη σου καλλιτεχνικά;

Σαφώς και μπορώ! Όπως και τα παιδιά μπορούν να δουλέψουν μόνοι τους πολύ εύκολα! Γιατί εμείς οι τρεις δεν δουλεύουμε μαζί από ανασφάλεια ή επειδή πέτυχε το μοντέλο που φτιάξαμε.. είμαστε μαζί γιατί έτσι θέλουμε! Φυσικά και μπορούμε να πηγαίνουμε μια χαρά και μόνοι μας, αλλά επιλέγουμε να είμαστε μαζί!

Εσύ γράφεις τραγούδια;

Ναι!

Θα ακούσουμε ποτέ κάτι δικό σου;

Δεν ξέρω! Αν νιώσω ασφαλής μπορεί! Πάντως μην νομίζεις, τα τραγούδια μου είναι εντελώς κοριτσίστικα! Όταν γράφω είτε στίχους είτε μουσική γράφω αυτά που αναζητούν και απασχολούν τα κορίτσια! Νομίζω ότι κάποια στιγμή θα ήθελα να τα κάνω κάτι αυτά τα τραγούδια, και θα το ήθελα πριν τα 30 μου γιατί είναι τραγούδια που αφορούν την τελευταία αυτή δεκαετία της ζωής μου! Απλά για να τα παρουσιάσω πρέπει να ξεπεράσω την ανασφάλειά μου, καθώς θεωρώ ότι μου έχουν δοθεί και έχω τραγουδήσει πάρα πολύ ωραία τραγούδια!

Τι δεν αντέχεις με τίποτα στη δουλειά σου;

Την υποκρισία! Την σιχαίνομαι την υποκρισία που υπάρχει στο χώρο μας! Και μάλιστα πολλές φορές επειδή την μισώ και δεν μπορώ να κρυφτώ όταν δεν μου αρέσει κάποιος ή κάτι.. παρεξηγούμε. Μπορεί να γίνομαι επιθετική, να έχω έναν παραπάνω τσαμπουκά απ’ ότι πρέπει και να είμαι νευρική, γιατί δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να λειτουργήσω μέσα σε ψέμα. Δεν μπορώ να είμαι cool και ψύχραιμη με αυτό. Αν αντιπαθώ κάποιον το δείχνω. Δεν μπορώ να υποκρίνομαι. Και αυτό γιατί λειτουργώ με το αίσθημα, ζω με το αίσθημα και μέσα στο αίσθημα. Τα βιώνω όλα συναισθηματικά!

Μπαίνουν εύκολα άνθρωποι στη ζωή σου;

Όχι. Καθόλου εύκολα, και όσο περνάνε τα χρόνια μπαίνουν ακόμη πιο δύσκολα, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι είμαι κλειστή. Μπορώ να δημιουργήσω σχέσεις με ανθρώπους αλλά να μπουν κανονικά στη ζωή μου είναι πολύ δύσκολο! Πρέπει να περάσουν από πολλές εξετάσεις για να μείνουν. Παλιά όμως δεν ήμουν έτσι! Όλοι οι άνθρωποι πάντως που έχουν μπει στη ζωή μου έχουν παραμείνει. Αν μπουν δεν φεύγουν με τίποτα. Και αυτό συμβαίνει και με τους άντρες που έχουν περάσει από μένα, όπου κάποιοι από αυτούς με πλήγωσαν πολύ, αλλά δεν τους έβγαλα από τη ζωή μου. Οι άνθρωποι αυτοί με ξέρουν καλά, με αγαπούν και τους αγαπάω! Βέβαια υπάρχουν και πολλοί άλλοι που νομίζουν ότι με ξέρουν ενώ στην πραγματικότητα δεν είμαι αυτό που ξέρουν..

Κάτι τέτοιο τραγουδάς και στο ”Κοίτα Εγώ”..

Έχεις δίκαιο! Αυτό το τραγούδι είναι ένα τραγούδι πολύ προσωπικής συγκίνησης και πολύ δικό μου!

Οπότε.. αυτά τα 10 χρόνια που ζεις μέσα από την μουσική τι έχεις κερδίσει;

Φοβερές στιγμές! Πολύ δυνατές, με πολύ τρέλα, πολύ αγάπη, πολύ κλάμα, πολύ δημιουργικότητα… πολύ οργασμό σε όλα τα επίπεδα! Η αίσθηση της ολοκλήρωσης υπάρχει παντού!

Αυτά…

Να δω τώρα πως θα τα απομαγνητοφωνήσεις όλα αυτά..

Συνέντευξη: Τάσος Μπιμπισίδης

Φωτογραφίες: Πηνελόπη Τρίπατζη

Ευχαριστούμε πολύ το

για τη ζεστή φιλοξενία.